International Lawmaking : Aggression

การรัฐบัญญัติกฎหมายระหว่างประเทศ : การรุกราน

การเข้าแทรกแซงหรือการโจมตีที่ไม่บังควรของประเทศหนึ่งต่ออีกประเทศหนึ่ง การรุกรานในปรากฏการณ์ทางกฎหมายนั้นบ่งบอกถึงว่า (1) มีมาตรฐานแห่งความประพฤติร่วมกัน หรือมีระบบบรรทัดฐานร่วมกันที่ใช้ควบคุมความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ และ (2) พฤติกรรมอันเป็นการละเมิดมาตรฐานดังกล่าวจะถูกประณามและถูกลงโทษจากประชาคมแห่งรัฐ ในตำรากฎหมายระหว่างประเทศจะพยายามให้คำนิยาม “การรุกราน” ตลอดจนแสดงข้อแตกต่างระหว่างการรุกรานกับการปฏิบัติการป้องกันตนเองหรือการร่วมกันป้องกันตัวเองโดยชอบธรรม แต่การแตกแยกทางด้านอุดมการณ์ในสงครามเย็นเป็นตัวการให้การนิยาม “ปฏิบัติการรุกราน” มีปัญหาเพิ่มขึ้นไปอีก เมื่อไม่มีมาตรฐานระหว่างประเทศร่วมกันเช่นนี้ ข้างฝ่ายพรรคคอมมิวนิสต์และประเทศที่มีการปกครองตามระบอบคอมมิวนิสต์อาจจะยกย่องว่า “สงครามปลดปล่อยชาติ” เป็นสิ่งที่ถูกต้องแต่ประเทศอื่น ๆ กลับถือว่าสงครามปลดปล่อยชาตินี้เป็นปฏิบัติการรุกราน นอกจากนั้นแล้วปัญหาการนิยามนี้ก็ยิ่งมีความซับซ้อนมากขึ้นจากแนวความคิดของการรุกรานโดยอ้อม ซึ่งอาจจะรวมไปถึงปฏิบัติการต่าง ๆ คือ (1) การบ่อนทำลาย (2) การโฆษณาชวนเชื่อ (3) การรุกรานทางเศรษฐกิจ และ (4) การให้ความช่วยเหลือทางทหารแก่ผู้ก่อการร้าย

ความสำคัญ ความพยายามของรัฐที่จะพัฒนาข้อตกลงทั่วไปว่าด้วยคำนิยาม “การรุกราน” ที่จะสามารถนำไปใช้กับพฤติกรรมของรัฐนั้น ยังไม่ประสบความสำเร็จ แต่ก็ยังมีการดำเนินความพยายามนี้อยู่ต่อไป ในทางปฏิบัตินั้นองค์การระหว่างประเทศจะทำการตัดสินข้อเท็จจริงเมื่อมีการรุกรานเกิดขึ้น ยกตัวอย่างเช่น ศาลทหารระหว่างประเทศที่เมื่องนูเรมเบิร์ก และที่กรุงโตเกียว ได้พบว่า ผู้นำข้างฝ่ายอักษะบางคนมีความผิดเป็นอาชญากรสงครามเนื่องจากได้ทำสงครามรุกราน ส่วนในกฎบัตรสหประชาชาตินั้นก็มีข้อความเรียกร้องให้สมาชิกของประชาคมระหว่างประเทศได้ทำการปราบปรามพฤติกรรมการรุกราน แต่ข้อเท็จจริงในเรื่องการรุกรานนี้จะตัดสินโดยคะแนนเสียงส่วนใหญ่ของรัฐในสมัชชาใหญ่หรือในคณะมนตรีความมั่นคง ดังเช่นที่คณะมนตรีความมั่นคงประกาศว่าเกาหลีเหนือ เป็นผู้รุกรานเมื่อปี ค.ศ. 1950 ส่วนคณะกรรมาธิการกฎหมายระหว่างประเทศ (ไอแอลซี) ก็ได้พยายามนานนับแรมปีที่จะกำหนดมาตรฐานต่าง ๆ ที่จะนำไปใช้ในการให้คำนิยามที่มีลักษณะครอบคลุมทุกอย่าง แต่เท่าที่ผ่านมาก็ยังไม่สามารถเสนอแนะ “สนธิสัญญาสร้างกฎหมาย” แก่สมัชชาใหญ่สหประชาชาติได้ ข้อตกลงไม่น่าจะกระทำได้สำเร็จ ตราบใดที่รัฐจำนวนหนึ่งยังทำการท้าทายความยุติธรรมของสถานภาพเดิมระหว่างประเทศกันอยู่